Znani:
Gen. Józef Dowbor-Muśnicki
Urodził się 25 października 1867 r. w Garbowie koło Sandomierza, w rodzinie Romana Muśnickiego oraz Antoniny z Wierzbickich. Naukę rozpoczął w gimnazjum w Radomiu, jednak w wieku 14 lat wstąpił do korpusu kadetów w Petersburgu, a następnie został uczniem konstantynowskiej szkoły wojskowej, którą ukończył w 1888 roku jako podporucznik. W latach 1899-1902 studiował w rosyjskiej Akademii Sztabu Generalnego. W momencie wybuchu wojny, w 1914, został promowany na pułkownika i objął stanowisko szefa sztabu dywizji piechoty. Podczas I wojny światowej walczył na froncie austriackim biorąc udział w bitwach pod Jarosławiem, Warszawą i Łodzią. W 1917 roku otrzymał awans na generała porucznika sztabu generalnego. Gdy w Rosji wybuchła rewolucja lutowa oddał się do dyspozycji Polskiego Komitetu Wojskowego w Rosji, który mianował go w ostatnich dniach lipca 1917 roku dowódcą I Korpusu Polskiego w Rosji. W czerwcu 1918 został w pobliżu Bobrujska otoczony przez Niemców i zmuszony do złożenia broni. Po tym wydarzeniu, powrócił do Polski i zamieszkał w Staszowie pod Sandomierzem. W dniu 6 stycznia 1919 roku otrzymał wezwanie od Naczelnej Rady Ludowej do objęcia dowództwa na powstaniem wielkopolskim. Muśnicki udał się najpierw do Warszawy, gdzie odbył rozmowę z Józefem Piłsudskim, który potwierdził nominację NRL, a następnie do Poznania, gdzie przybył 8 stycznia. Oficjalnie stanowisko dowódcy przejął od mjr Stanisława Taczaka 16 stycznia. Kontynuował on organizację Armii Wielkopolskiej wprowadzając między innymi obowiązkową służbę wojskową i powołując pod broń 11 roczników rekrutów, dzięki czemu udało mu się stworzyć blisko 100-tysięczną armię. Dążył do apolityczności wojska odsuwając od wpływu na decyzję oficerów o radykalnych poglądach oraz likwidując rady żołnierskie. Jako dowódca popierał idee rozszerzenia powstania na Pomorze i ofensywę w kierunku Gdańska, sprzeciwiając się jednocześnie uszczuplaniu Armii Wielkopolskiej poprzez posyłanie oddziałów na wschód. W marcu 1919 roku został awansowany na generała broni. Następnie przeprowadził proces integracji Armii Wielkopolskiej z resztą WP, pozostając faktycznym jej dowódcą jako dowódca Frontu Wielkopolskiego. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej oddał się do dyspozycji Piłsudskiego, który chciał, aby objął dowództwo armii południowej pod Lwowem od gen. Wacława Iwaszkiewicza, jego dawnego podwładnego. Dowbór odmówił, bowiem cenił Iwaszkiewicza. W końcu marca 1920 roku podał się do dymisji i osiadł w Lusowie, a następnie w Batorowie koło Poznania. Jako zwolennik apolitycznej armii, podczas zamachu majowego opowiedział się przeciw puczowi. Zmarł 26 października 1937 w Batorowie, gdzie został pochowany.
Józef Piłsudski
Urodził się 5 XII 1867r. na Litwie, w miejscowości Zułowie. Po ukończeniu szkoły średniej, podjął studia medyczne, prowadząc jednocześnie działalność niepodległościową wśród młodzieży w Charkowie. Posądzony w 1887 r. o udział w spisku, przygotowującym zamach na życie cara Aleksandra III, skazany został na 5 lat zesłania. W sierpniu 1892 powrócił do Wilna. Wówczas ponownie zaczął wznawiać swoją działalność niepodległościową. Brał czynny udział w redagowaniu Robotnika, wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS).Był twórcą polskich organizacji paramilitarnych, a w czasie I wojny światowej dowodził 1 brygadą Legionów Polskich. Józef Piłsudzki zmarł 12 maja 1935r. Wydarzenie to było wielkim ciosem dla obozu, którym dowodził. Najważniejsza z postaci polskiego dwudziestolecia międzywojennego przez ponad 40 lat po II wojnie światowej wspominana była przez władzę ludową rzadko i z niechęcią.
Jarosław Iwaszkiewicz
Wielki pisarz, wiele lat uczuciowo związany z Sandomierzem. Na ostatnim swoim spotkaniu autorskim w tym mieście, latem 1979 roku powiedział: "Moje związki z tym grodem o tysiącletniej historii sięgają z górą półwiecza. Pierwszy raz wynająłem tu mieszkanie w 1936 roku. Potem przez długie lata starałem się co roku przyjeżdżać do Sandomierza i przywiązałem się do tego miasta bardzo. Wybrałem je sobie, gdy mało jeszcze o nim mówiono, co pochlebia mojej dumie. Cały szereg utworów tu napisałem w mieszkaniu na Katedralnej, m. in. w całości Lato w Nohant. O Sandomierzu pierwszy raz pisałem w 1922 roku." Nadanie tytułu - 1979 r.
Odznaczeni Honorowym Wyróżnieniem ,, Bene Meritus"
Kapłan diecezji Sandomierskiej. Alumn i wychowanek tutejszego Seminarium Duchownego, które ukończył w 1956 r. Studia na Wydziale Humanistycznym (filologia polska) w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po ukończonych studiach wrócił do Sandomierza, podejmując pracę na stanowisku diecezjalnego duszpasterza młodzieży. Był inicjatorem ruchu młodzieżowego Światło Życia. W 1969 roku został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. W tym samym czasie podjął studia w zakresie Teologii Pastorskiej, uzyskując doktorat z homiletyki. W 1976 roku został mianowany Kanonikiem honorowym, gremialnym (1986) oraz archidiakonem (1995) Kapituły Katedralnej w Sandomierzu. Był kapelanem honorowym Jego Świątobliwości Papieża Jana Pawła II. Autor 40 rozpraw i artykułów naukowych oraz 70 publikacji popularnych o różnej tematyce ( historia, homiletyka, teatrologia). Większość rozpraw jest wydawana w periodykach związanych z Sandomierzem Kronika Diecezji Sandomierskiej, Zeszytów Sandomierskich. Autor wydanej 2008 r. autobiografii Dzień się nachylił, będącej swoistym testamentem duchowym autora. Bardzo intensywnie pracuje w Towarzystwie Naukowym Sandomierskim, będąc od chwili powołania do chwili obecnej Przewodniczącym Sekcji Humanistycznej. Znakomity pedagog i przyjaciel młodzieży. Kapelan sandomierskich środowisk twórczych.
ks. prof. dr hab. Andrzej Dzięga-Biskup Andrzej Dzięga
urodził się 14 grudnia 1952 roku w Radzyniu Podlaskim w rodzinie rolniczej. W 1971 roku rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Siedlcach, które ukończył przyjmując w 1977 roku święcenia kapłańskie z rąk bp. Jana Mazura. Po święceniach pracował w Diecezji Siedleckiej jako wikariusz parafialny w Malowej Górze i Radoryżu. W latach 1978-1980 był słuchaczem Zaocznego Studium Pastoralnego na KUL. W roku 1982 został skierowany do odbycia studiów stacjonarnych na Wydziale Prawa Kanonicznego KUL. Licencjat uzyskał w roku 1985 na podstawie rozprawy "Proces ustny w prawie kanonicznym Katolickich Kościołów Wschodnich", pisanej pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Edmunda Przekopa. W roku 1988 uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych w zakresie prawa kanonicznego na podstawie rozprawy "Recepcja myśli Giuseppe Chiovendy w kościelnym procesie ustnym" przygotowanej pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Jerzego Grzywacza. Od 1 września 1989 roku został skierowany do pracy naukowo-dydaktycznej w KUL. W 1995 roku na postawie rozprawy habilitacyjnej "Strony sporu w kanonicznym procesie o nieważność małżeństwa" uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa kanonicznego. Od 1998 roku jest profesorem KUL. Prowadzi zajęcia z zakresu kościelnego prawa procesowego oraz polskiego prawa rodzinnego. W latach 1996-2008 Kierownik Katedry Kościelnego Prawa Procesowego. Od roku 1996 pełnił funkcję prodziekana, a później dziekana Wydziału Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji KUL. 7 października 2002 roku Ojciec Święty Jan Paweł II mianował go Biskupem Sandomierskim. Ingres do katedry sandomierskiej i święcenia biskupie odbyły się 24 listopada 2002 roku. 21 lutego 2009 roku papież Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą szczecińsko-kamieńskim. Kanoniczne objęcie archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej odbyło się 31 marca 2009 roku, zaś ingres 4 kwietnia 2009 roku.
Znani sandomierzanie zapisani na kartach historii-
Wincenty Kadłubek
Pierwszy kronikarz - Polak (1150 lub 1160 - 1223). Był kanonikiem kolegiaty sandomierskiej. Powierzono mu także biskupstwo krakowskie, ale zrezygnował z niego osiadając w jędrzejowskim klasztorze cystersów. Napisał "Chronica Polonorum". Po procesie beatyfikacyjnym, który trwał 84 lata, papież Klemens XIII zaliczył go w 1764 roku do grona błogosławionych. Jest drugim patronem Katedry
Roman Koseła
Regionalista, działacz PTK, badacz amator dziejów Sandomierza. Autor wielu publikacji dot. Miasta. Wydał m.in. zbiór legend pt. "Sandomierka" i reportaży "Sandomierskie strony". Zamordowany w Oświęcimiu. Jego imieniem nazwano jedną z ulic w Sandomierzu.
Adam Bień
Urodzony w rodzinie chłopskiej, rozpoczął swą edukację od jednoklasowej szkoły języka rosyjskiego w Ossali, do której chodził tylko przez zimę a następnie przygotowywał się indywidualnie do egzaminu wstępnego rosyjskiego Progimnazjum w Sandomierzu. Uczniem tej szkoły został w roku 1911 gdzie ukończył trzy klasy. Po rocznej przerwie spowodowanej wybuchem I wojny światowej wstąpił, jesienią 1915 roku do czwartej klasy w polskim gimnazjum utworzonym już pod zaborem austryjackim. Zdał maturę w czerwcu 1920 r.
Aleksander Patkowski
(1890-1942) pisarz, nauczyciel, regionalista, działacz Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Był inicjatorem i członkiem Zrzeszenia Nauczycieli Szkół Początkowych, Spółdzielni Księgarni Nauczycielskiej "Ognisko", Powszechnego Uniwersytetu Regionalnego im. St. Konarskiego. Był także redaktorem "Pamiętnika Świętokrzyskiego 1930". Zginął w Oświęcimiu. Jego imię nosi sandomierski oddział PTTK.
Ks. Melchior Buliński
(1810-1877) prof. Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Od 1862 prałat, kustosz kapituły sandomierskiej. Wielki znawca historii miasta. Jego "Monografia miasta Sandomierza" jest niezastąpionym źródłem informacji o życiu miasta i jego mieszkańców. Szczególnie ze względu na to, że opisane tam są dokumenty zaginione.
Wincenty Gomółka
Urodził się ok. 1535 roku w Sandomierzu. Pochodził z mieszczańskiej rodziny. Był jedynym synem Tomasza i Katarzyny. W połowie 1545r. przyjęto go na dwór króla Zygmunta Augusta i wpisano na listę tzw. cubiculari minores, czyli małych pokojowców tożsamych z paziami. Trzy lata później przeniesiono go jednak do zespołu fistulatorów i oddano pod opiekę jego kierownika Jana Klausa, który był instrumentalistą na dworze królewskim oraz grał na instrumentach dętych. Z biegiem czasu został przyjęty do zespołu jako jeden z członków królewskiej kapeli W roku 1563 wystąpił z królewskiej kapeli, a trzy lata później powrócił do rodzinnego Sandomierza. Po upływie kilku lat powrócił do Krakowa i tam objął posadę nadwornego muzyka na dworze kanclerza Zamoyskiego, u którego pozostał na służbie do roku 1591. Dalszego życiorysu artysty nie znamy. Najsłynniejsze dzieło Gomółki to Melodie na psałterz polski napisane do tekstów Jana Kochanowskiego. Zawierają one 150 krótkich utworów utrzymanych w układzie czterogłosowym. Jest to dzieło ważne także dlatego, że kompozytor zadbał o zgodność pomiędzy rytmiczną siłą akcentową a specyfiką i akcentuacją języka polskiego.
